วันที่ 4 ที่ลียง

PictDay4

วันจันทร์ที่ 5 ต.ค. ค่อนข้างยุ่งกับเรื่องที่พัก เพราะมาถึงวันศุกร์ตอนเย็นเลยได้แต่กุญแจห้อง วันนี้ก็เลยต้องไปทำสัญญาที่พัก เป็นค่าเช่าบ้าน 353.53 ยูโร ค่าประกันของเสียหาย 250 ยูโร ซึ่งจะได้คืนภายหลัง ค่าไฟฟ้า 40 ยูโร ค่าใช้บริการ internet (6 ยูโร) รวมแล้วจ่ายไป 659.53 ยูโร สำหรับค่าที่พัก 1 เดือน จากนั้นเดินทางไปรับเงินเบี้ยเลี้ยงอีกที่หนึ่ง เขาจ่ายเป็นเช็ค 3 ใบ รวมเป็นเงิน 1950 ยูโร สำหรับ  1 เดือน (วันละ 65 ยูโร) คิดเป็นเงินไทยคงตกประมาณ 100,000 บาท เห็นจะได้ มาคราวนี้รู้สึกเป็นใบ้จริงๆ ที่นี่ใช้กันแต่ภาษาฝรั่งเศส ดูเป็นคนโง่ยังไงไม่รู้ โชคยังดีที่มากับอาจารย์ที่ ม.ช. พูดฝรั่งเศสได้ดี (มาอยู่ 4 ปี แล้ว) เสร็จแล้วแวะไปส่ง net ที่ร้าน McDonald สั่งกาแฟมา 1 แก้ว ราคา 1.3 ยูโร (ไม่ให้น่าเกลียด) ปรากฎว่า สัญญานดีเยี่ยม แต่มีปัญหาของ ISP เล่น net ไม่ได้ชั่วคราว รอกว่าชั่วโมง สัญญานจึงใช้การได้ มาที่ร้าน Mac นี่ ได้ความรู้มา 1 อย่าง คือ จะมีรหัส 4 ตัว พิมพ์ลงบนใบเสร็จ สำหรับใช้คีย์ตอนเข้าห้องน้ำประตูจึงจะเปิด หมายความว่าใครจะเดินเข้ามาใช้ห้องน้ำโดยไม่ซื้อของกินในร้าน Mac ไม่ได้เด็ดขาด ยกเว้นแอบเดินไปขอรหัสที่โต๊ะคนอื่น ได้เวลา 6 โมงเย็น จึงเดินทางกลับ ลืมบอกไปว่า ช่วงนี้คนขับรถบัส รถราง รถไฟฟ้าใต้ดิน เขาประท้วงเรื่อง OT กัน ตารางเวลาเดินรถจึงไม่แน่นอน ต้องตรวจสอบทุกวัน แต่อย่างน้อยรีบกลับก่อน 19.00 น. ดูจะปลอดภัยไว้ก่อน วันนี้ตั้งใจจะเตรียมสไลด์ powerpoint สำหรับนำเสนอผลงานทางวิชาการที่โมรอคโคในระหว่างวันที่ 21-23 ต.ค. เพราะไม่ได้แตะวิชาการมาหลายวันแล้ว ขอเป็นคนดีสักวัน

เรื่องนี้ถูกเขียนใน คอมพิวเตอร์ธุรกิจ และติดป้ายกำกับ คั่นหน้า ลิงก์ถาวร

2 ตอบกลับไปที่ วันที่ 4 ที่ลียง

  1. 1)ห้องอาจารย์นี่น่ารักเหมือนหอพักนะครับ นอนสูงอย่างนี้ผมก็ไม่เคยนอน เพราะปกติผมนอนพื้นเตียง คิดว่าชาตินี้คงไม่นอนสูงอีกแล้ว 2)เน็ตเหมือนที่บ้านผมเลย มีปัญหาเรื่อง isp แม้ใช้ adsl ก็ต้องลุ่นครับว่าได้สัญญาณ internet หรือเปล่าวันนี้ ความแน่นอนคือความไม่แน่นอนนี้เป็นกันทั้งโลก 3)ผมว่ากาแฟไม่แพงนะครับ ผมเคยไปลองซื้อที่สนามบินเชียงใหม่ ตอนรับดร.กระหยิ่ม ซื้อเพราะเกรงใจสถานที่เหมือนกัน และไม่มีเน็ตด้วย esp 65 บาทแน่ะครับ .. ชอบที่อาจารย์เล่าให้ฟังครับ มีโอกาสจะมา เมนท์อีก

  2. atichart พูดว่า:

    ห้องพักนะคงจะน่ารักอย่างที่เก๋ว่า เอนกประสงค์จริงๆ เดิน 3-4 ก้าวก็ชนฝาอีกด้านหนึ่งแล้ว พูดง่ายๆ ใหญ่กว่าห้องน้ำที่บ้านนิดเดียว ทำไงได้ ชีวิตนักวิจัยรุ่นใหม่ก็แบบนี้แหละ ใครยังใฝ่ฝันเป็นแบบผมบ้าง ต้องยอมรับกติกาตรงนี้ให้ได้ และยังมีอีกหลายสิ่งต้องปรับตัวให้ได้ ว่างๆ จะเล่าให้ฟัง

ใส่ความเห็น