วันที่ 9 ที่ลียง

ช่วงเวลาเย็นหลังกลับจากมหาวิทยาลัยและเป็นวันศุกร์ เลยถือโอกาสเดินชมย่านเมืองเก่าที่องค์การ UNESCO ให้อนุรักษ์ไว้ดังเดิม เพราะเป็นเมืองหลวงเก่าของชาวโรมัน มีมรดกล้ำค่ายิ่ง อาทิ มหาวิหารฟูร์วิแยร์ และโบสถ์เก่าแก่เซนต์จอห์น ซึ่งภายนอกหน้าโบสถ์ดูเก่าแก่และมีคุณค่ายิ่ง ภายในเข้าไปแล้วแทบตะลึง เสียดายเขาไม่ให้ถ่ายภาพ มีการตกแต่งอย่างสวยงามสุดที่จะพรรณนา บรรยากาศอยู่ในความสงบเพราะนักบวชกำลังให้พรผู้มาชำระบาปทั้งหลายอยู่ สมแล้วที่บริเวณนี้ทั้งหมดได้ถูกบันทึกเป็นมรดกโลกในด้วนของเมืองเก่า เดินเลาะไปตามช่องทางเดินระหว่างอาคาร คล้ายๆ ถนนคนเดินบ้านเรา มีร้านอาหาร และร้านขายของที่ระลึกเต็มไปหมด เป็นจุดหนึ่งที่นักท่องเที่ยวจะต้องมาแวะกันถ่ายรูปและซื้อของติดไม้ติดมือกันคนละเล็กละน้อยกลับไปฝากคนที่บ้าน ทำให้มองย้อนกลับไปที่บ้านเราจุดแวะชมของนักท่องเที่ยวดูจะลดน้อยหายไปเรื่อยๆ ผมระลึกย้อนไปเมื่อ 20 ปีก่อน สมัยที่เคยไปท่องเที่ยวที่เกาะเสม็ด บอกได้คำเดียวว่า ธรรมชาติประทานมาให้ ทั้งหาดทรายละเอียดสีขาวเนียน ต้นปาล์มรายรอบ ที่พักแบบมุงจากหรือวัสดุจากธรรมชาติ และที่สำคัญ น้ำใสจนเพื่อนผมลงดำน้ำจับปลาและปลาหมึกได้อย่างไม่ยากนัก มาบัดนี้ แสนเศร้า แสนเสียดายที่ลูกเราคงไม่มีโอกาสได้เห็นเหมือนที่พ่อเคยเห็น คนไทยไม่เคยรู้สึกหวงแหนสมบัติของส่วนรวมเลย เพราะคนไทยส่วนใหญ่เกิดมาพ่อแม่ก็สอนให้ลูกรู้จักแต่การแข่งขัน แก่งแย่ง เพราะถ้าคุณเร็วกว่า เก่งกว่า หรือมีเงินมากกว่า ย่อมหมายถึง คุณคือผู้ชนะ