ที่จอดรถสำหรับคนพิการในมหาวิทยาลัย Lyon
จริงๆ แล้วผมอยากเขียนบันทึกเรื่องราวต่อไปนี้มาหลายวันแล้ว แต่ก็ดันปล่อยใจให้เรื่องอื่นๆ มาแซงหน้าอยู่ร่ำไป เป็นเรื่องของผู้พิการที่ไม่พิการที่ Lyon เพราะดูแล้วจะเหมือนคนปกติทั่วไปซะมากกว่า เราจะได้เห็นเขาเหล่านั้นบนรถราง รถไฟ ในห้างสรรพสินค้า ในมหาวิทยาลัย หรือแม้แต่ในร้าน KFC ซึ่งในประเทศไทยอาจจะเห็นภาพแบบนี้ได้ค่อนข้างยาก เพราะหัวใจสำคัญที่สุดอยู่ที่เครื่องอำนวยความสะดวกต่างๆ ที่รัฐต้องจัดให้บริการ ที่นี่มีบริการสำหรับผู้พิการครบทุกสถานที่ๆ เขาจะไป บนท้องถนนและฟุตบาท ใน office และตามห้าง จะมีพื้นลาดเอียงอยู่ทุกจุดทั่วทั้งเมือง จะลงใต้ดินเพื่อขึ้นรถ Metro ก็มีลิฟต์ทุกสถานี จะไปทำธุระที่ไหน ก็มีที่จอดรถสำหรับผู้พิการทุกอาคาร แม้แต่จะเข้าห้องน้ำก็มีห้องพิเศษสำหรับผู้พิการอีกเช่นกัน จึงทำให้คนปกติอย่างเราๆ ดำเนินชีวิตร่วมกับพวกเขาเหล่านั้นได้อย่างกลมกลืน สำหรับผู้พิการทั้งหลายก็มีตั้งแต่ผู้พิการทางสายตา บางท่านก็ใช้ไม้เท้านำทาง บางท่านใช้สุนัขนำทาง (เพียงคนเดียว) ผมมาวิเคราะห์ดูแล้วคนเหล่านี้ต้องความจำดีเลิศมากๆ รู้ว่าต้องขึ้นรถป้ายไหน ฝั่งซ้ายฝั่งขวา ต่อรถจุดไหน สำหรับผู้พิการที่ต้องใช้รถเข็นไฟฟ้าก็มีมาก ทุกท่านเหล่านี้สามารถเดินทางไปไหนมาไหนได้โดยลำพัง และคนปกติก็จะให้เกียรติและช่วยเหลือเขาในบางครั้ง วันนี้ประทับใจจริงๆ ได้เห็นคนพิการท่านหนึ่งนั่งรถเข็นไฟฟ้าบนรถ Tram ดูเหมือนว่าต้องมีท่อช่วยหายใจคอยเสียบอยู่ที่จมูกด้วย ผมเห็นแล้วทำให้นึกถึง 2 เรื่อง ประการแรก คนที่ท้อแท้ในชีวิตมีครบ 32 แต่มักบ่นเรื่องโน้นเรื่องนี้ที่ไม่สนองความต้องการของตน และตามมาด้วยข้อเรียกร้องต่างๆ นานา อยากให้เปิดหูเปิดตาดูคนที่ด้อยโอกาสกว่าเรามากๆ เขายังสู้ชีวิตขนาดนั้น แล้วทำไมเราจะทำไม่ได้จริงมั๊ยครับ ประการที่สองคือ ภาครัฐ เมื่อไหร่จะเอาจริงเอาจังกับเรื่องนี้สักที ผู้พิการในเมืองไทยจึงยังต้องเป็นผู้ด้อยโอกาสต่อไปและอาจตลอดไป (ไม่มีใครรู้)