Knowledge Management Nation University

ดร.ธีร์ คันโททอง

ก่อนที่นักวิจัยชุมชนจะจัดทำโครงการวิจัยเพื่อชุมชนนั้น สิ่งแรกที่มีความสำคัญที่สุดคือ การลงพื้นที่เพื่อศึกษาปัญหาของชุมชนโดยต้องให้ชุมชนได้เข้ามามีส่วนร่วมในทุกขั้นตอน ซึ่งทั้งหมดนี้ชาวชุมชนควรได้เข้ามามีส่วนร่วมเพราะว่าเป็นผู้มีส่วนได้เสีย (Stakeholders) โดยตรง การใช้เครื่องมือเพื่อช่วยในการรวบรวมข้อมูลเพื่อพัฒนาหัวข้อวิจัยชุมชนนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการเตรียมเสนอโครงการวิจัยในรูปแบบการวิจัยเพื่อท้องถิ่น หรือ CBR ซึ่งเป็นรูปแบบโครงการวิจัยที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อเพิ่มพลังทางปัญญาให้กับชาวบ้าน โดยการมีปฏิบัติการให้ชาวบ้านได้เข้ามามีส่วนร่วมตั้งแต่คิดถึงปัญหาของการวิจัย วิธีการวิจัย และสรุปผลการวิจัย ซึ่งชาวบ้านจะต้องเข้ามีส่วนร่วมในทุกขั้นตอนของการวิจัยเพราะเป็นผู้มีส่วนได้เสียโดยตรง หรือเรียกว่าเป็นงานวิจัยปฏิบัติการเพื่อการพัฒนาชุมชนหรือ วิจัยไทบ้านก็ได้ และในการเก็บรวบรวมข้อมูลในเบื้องต้นก่อนจัดทำโครงร่างโครงการวิจัยผู้เขียนขอแนะนำเครื่องมือในการรวบรวมข้อมูลนี้ 3 เครื่องมือด้วยกัน ได้แก่ Logical Framework (ตารางเหตุผลสัมพันธ์), Outcome Mapping (แผนที่ผลลัพธ์) และ Outcome Chain (ห่วงโซ่ผลลัพธ์)

เครื่องมือที่ช่วยในการรวบรวมข้อมูลเพื่อพัฒนาข้อเสนอโครงการวิจัยเพื่อชุมชน หรือ CBR 

1. Logical Framework (ตารางเหตุผลสัมพันธ์)

ในการเก็บรวบรวมข้อมูลต้องเริ่มต้นจาก ต้นไม้แห่งปัญหาและสาเหตุ ซึ่งเป็นเครื่องมือที่สร้างการมีส่วนร่วมของชุมชนที่แสดงให้เห็นถึงความชัดเจน ของปัญหาและสาเหตุ จัดลำดับความสำคัญของปัญหา การเชื่อมโยงของปัญหาและสาเหตุ ชุมชนเห็นแนวทางในการดำเนินการแก้ไขปัญหา รวมถึงสร้างความเข้าใจระหว่างผู้มีส่วนได้เสียทุกกลุ่ม และยังสร้างการมีส่วนร่วมในการวิเคราะห์ปัญหาร่วมกันของทุกกลุ่มอีกด้วย

จากภาพ ขั้นต้นที่ 1 คือ การกำหนดปัญหาใหญ่และสำคัญของชุมชน เช่น ขยะ, มลภาวะ, การเผาป่า เป็นต้น ซึ่งก็เปรียบได้กับลำต้นของต้นไม้ปัญหานั่นเอง

ขั้นตอนที่ 2 คือ เมื่อกำหนดปัญหาใหญ่และสำคัญที่ชุมชนต้องการแก้ปัญหาได้แล้ว ก็เริ่มจากการหาสาเหตุหลักของปัญหาขึ้นมามาก่อน ซึ่งจะต้องเป็นสาเหตุที่สำคัญๆ ที่ทำให้เกิดปัญหาของชุมชน และสำคัญที่ส่งผลกระทบทำให้เกิดปัญหาใหญ่ที่ชุมชนต้องการแก้ไข โดยจะอาจจะมี 2-3 สาเหตุหลักๆ ที่สำคัญๆ เท่านั้น

ขั้นตอนที่ 3 เมื่อได้สาเหตุหลักๆ ของปัญหาใหญ่แล้วก็ให้เจาะลึกลงไปของแต่ละสาเหตุหลักว่า มีสาเหตุย่อยๆ อะไรอีกบ้าง ซึ่งแต่ละสาเหตุหลัก อาจจะมีสาเหตุย่อยอีก 2-3 ข้อ

ทั้งนี้ สาเหตุหลักและสาเหตุย่อย ก็เปรียบได้กับรากของต้นไม้ปัญหานั่นเอง

ขั้นตอนที่ 4 การ Log Frame คือ การเชื่อมโยงระหว่าง สาเหตุหลัก ที่ส่งผลกระทบและการกำหนดวิธีการแก้ปัญหาเป็นแผนกิจกรรมออกมา ดังตัวอย่างจากรูป

หมายเหตุ: แผนกิจกรรม 1 จะจัดทำขึ้นเพื่อแก้สาเหตุของปัญหา 1 แต่แผนกิจกรรมหนึ่งแผน อาจจะแก้ปัญหาสาเหตุย่อยของปัญหาได้มากกว่า 1 สาเหตุก็ได้

ทั้งนี้สิ่งที่ต้องคำนึงถึงในการทำ  Log Frame ก็คือ

• Player หรือ ผู้พยายามแก้ไขปัญหา จำนวน 3 กลุ่ม
• Partner หรือ ภาคีที่ทำงานร่วมกัน จำนวน 2 กลุ่ม
• Output / Outcome และ Impact

1.1 Player หรือ ผู้พยายามแก้ไขปัญหา จำนวน 3 กลุ่ม

1.2 Partner หรือ ภาคีที่ทำงานร่วมกัน จำนวน 2 กลุ่ม ได้แก่

1.3 Output / Outcome และ Impact

หมายเหตุ : ตัวชี้วัดต้องวัดผลได้จริง

: กิจกรรมเพื่อแก้ปัญหา 1 จะสัมพันธ์กับผลลัพธ์ที่ได้ Outcomes 1 เป็นต้น

2. Outcome Mapping (แผนที่ผลลัพธ์)

3. Outcome Chain (ห่วงโซ่ผลลัพธ์)

ทั้งนี้เครื่องมือทั้ง 3 เครื่องมือนี้จะช่วยให้ผู้วิจัยได้ข้อมูลถึงปัญหาของชุมชนที่แท้จริงซึ่งเกิดจากการมีส่วนร่วมของชาวชุมชนเอง และจะเป็นประโยชน์ต่อการจัดทำโครงการวิจัยเพื่อชุมชน (CBR) เพื่อเสนอของบประมาณจากภายนอกต่อไป

เอกสารอ้างอิง

1. โปสเตอร์ประชาสัมพันธ์

2. รับฟังการอบรมเพิ่มเติมได้ที่

https://www.facebook.com/cmusecenter/videos/231538668190881

โดย ดร.ธีร์ คันโททอง

ความสำคัญการตีพิมพ์บทความสำหรับอาจารย์

การตีพิมพ์บทความสำหรับผู้ที่เป็นอาจารย์ประจำหลักสูตรนั้นมีความสำคัญมาก ซึ่งกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม หรือกระทรวงศึกษาธิการในอดีตจึงได้ประกาศเกณฑ์มาตรฐานหลักสูตรระดับปริญญาตรี พ.ศ. ๒๕๕๘ และประกาศ ก.พ.อ. เรื่อง หลักเกณฑ์และวิธีการพิจารณาแต่งตั้งบุคคลให้ดำรงตำแหน่ง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ รองศาสตราจารย์ และศาสตราจารย์ พ.ศ. ๒๕๖๐ ซึ่งประกาศทั้งสองฉบับนี้ได้ชี้ให้เห็นว่า อาจารย์ทุกท่านควรจะต้องมีการตีพิมพ์บทความเพื่อใช้ประกอบการดูแลหลักสูตรและพัฒนาตนเองในการขอตำแหน่งทางวิชาการต่อไป ซึ่งมีรายละเอียดบางส่วนดังนี้

ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง เกณฑ์มาตรฐานหลักสูตรระดับปริญญาตรี พ.ศ. ๒๕๕๘

๑๐. จำนวน คุณวุฒิ และคุณสมบัติของอาจารย์

๑๐.๑ หลักสูตรปริญญาตรีทางวิชาการประกอบด้วย

๑๐.๑.๑ อาจารย์ประจำหลักสูตร มีคุณวุฒิขั้นต่ำปริญญาโทหรือเทียบเท่าหรือมีตำแหน่งผู้ช่วยศาสตราจารย์ และต้องมีผลงานทางวิชาการที่ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของการศึกษาเพื่อรับปริญญา และเป็นผลงานทางวิชาการที่ได้รับการเผยแพร่ตามหลักเกณฑ์ที่กำหนดในการพิจารณาแต่งตั้งให้บุคคลดำรงตำแหน่งทางวิชาการอย่างน้อย ๑ รายการ ในรอบ ๕ ปีย้อนหลัง

ประกาศ ก.พ.อ. เรื่อง หลักเกณฑ์และวิธีการพิจารณาแต่งตั้งบุคคลให้ดำรงตำแหน่ง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ รองศาสตราจารย์ และศาสตราจารย์ พ.ศ. ๒๕๖๐

๕ การแต่งตั้งอาจารย์ประจำผู้ใดให้ดำรงตำแหน่งทางวิชาการโดยวิธีปกติให้ดำเนินการ ดังนี้

๕.๑ การแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งผู้ช่วยศาสตราจารย์

๕.๑.๑ คุณสมบัติเฉพาะตำแหน่ง

ในกรณีที่สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีหรือเทียบเท่า ผู้นั้นต้องดำรงตำแหน่งอาจารย์ และทำการสอนมาแล้วไม่น้อยกว่าหกปี หรือ

ในกรณีที่สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาโทหรือเทียบเท่า ผู้นั้นต้องดำรงตำแหน่งอาจารย์ และทำการสอนมาแล้วไม่น้อยกว่าสี่ปี หรือ

ในกรณีที่สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาเอกหรือเทียบเท่า ผู้นั้นต้องดำรงตำแหน่งอาจารย์ และทำการสอนมาแล้วไม่น้อยกว่าหนึ่งปี และพ้นระยะทดลองการปฏิบัติงานที่กำหนดโดยสถาบันนั้น ๆ

๕.๑.๓ ผลงานทางวิชาการต้องประกอบด้วยผลงานซึ่งมีคุณภาพดี และมีปริมาณอย่างน้อย ดังต่อไปนี้

(๑) ผลงานวิจัย ๒ เรื่อง หรือ

(๒) ผลงานวิจัย ๑ เรื่อง และผลงานทางวิชาการในลักษณะอื่น ๑ รายการ หรือ

(๓) ผลงานวิจัย ๑ เรื่อง และผลงานวิชาการรับใช้สังคม ๑ เรื่อง หรือ

(๔) ผลงานวิจัย ๑ เรื่อง และตําราหรือหนังสือ ๑ เล่ม

สำหรับการเสนอขอกำหนดตำแหน่งทางวิชาการสาขาวิชาทางสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์นั้น ผู้ขออาจใช้ผลงานทางวิชาการในลักษณะอื่น หรือผลงานวิชาการรับใช้สังคมหรือบทความทางวิชาการซึ่งมีคุณภาพดีมาก แทนงานวิจัย ตาม (๒) – (๔) ได้

๕.๒ การแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งรองศาสตราจารย์

๕.๒.๑ คุณสมบัติเฉพาะตำแหน่ง ผู้ขอต้องดำรงตำแหน่งผู้ช่วยศาสตราจารย์และปฏิบัติหน้าที่ในตำแหน่งดังกล่าวมาแล้วไม่น้อยกว่าสองปี

๕.๒.๒ ผลการสอน ให้นําความในข้อ ๕.๑.๒ มาใช้บังคับโดยอนุโลม แต่ต้องมีความชํานาญพิเศษในการสอน

๕.๒.๓ ผลงานทางวิชาการ ผู้ขออาจเสนอผลงานทางวิชาการ ได้ ๒ วิธี ดังนี้

วิธีที่ ๑ ผลงานทางวิชาการต้องประกอบด้วยผลงานซึ่งมีคุณภาพดี และมีปริมาณอย่างน้อย ดังต่อไปนี้

(๑) ผลงานวิจัย ๒ เรื่อง หรือ

(๒) ผลงานวิจัย ๑ เรื่อง และผลงานทางวิชาการในลักษณะอื่น ๑ รายการ หรือ

(๓) ผลงานวิจัย ๑ เรื่อง และผลงานวิชาการรับใช้สังคม ๑ เรื่อง และ

(๔) ตํารา หรือ หนังสือ ๑ เล่ม

วิธีที่ ๒ ผลงานทางวิชาการต้องประกอบด้วยผลงานซึ่งมีคุณภาพ และมีปริมาณอย่างน้อย ดังต่อไปนี้

(๑) ผลงานวิจัยอย่างน้อย ๓ เรื่อง ซึ่งมีคุณภาพดีมาก อย่างน้อย ๒ เรื่อง และมีคุณภาพดี ๑ เรื่อง หรือ

(๒) ผลงานวิจัยซึ่งมีคุณภาพดีมาก อย่างน้อย ๒ เรื่อง และผลงานทางวิชาการในลักษณะอื่นซึ่งมีคุณภาพดี หรือ

(๓) ผลงานวิจัยซึ่งมีคุณภาพดีมาก อย่างน้อย ๒ เรื่อง และผลงานวิชาการรับใช้สังคมซึ่งมีคุณภาพดี

สำหรับการเสนอขอกำหนดตำแหน่งทางวิชาการสาขาวิชาทางสังคมศาสตร์

และมนุษยศาสตร์ โดยวิธีที่ ๒ นั้น ผู้ขออาจใช้ตําราหรือหนังสือซึ่งมีคุณภาพดีมาก อย่างน้อย ๒ เล่ม และมีคุณภาพดี ๑ เล่ม แทนผลงานตาม (๑) – (๓) ได้

การนำงานวิจัยหรืองานใด ๆ ที่ทำเป็นส่วนหนึ่งของการศึกษาเพื่อรับปริญญาประกาศนียบัตร หรือเพื่อสำเร็จการศึกษา มาเสนอเป็นผลงานทางวิชาการ ตามข้อนี้จะกระทำมิได้ เว้นแต่ผู้ขอได้แสดงหลักฐานว่าได้ทำการศึกษาหรือวิจัยเพิ่มเติมขยายผลต่อจากเรื่องเดิม จนปรากฏความก้าวหน้าทางวิชาการอย่างเห็นได้ชัด ในกรณีเช่นนี้ให้พิจารณาเฉพาะผลการศึกษาหรือวิจัยที่เพิ่มขึ้นจากเดิมเท่านั้น

ดังนั้นแล้วการตีพิมพ์บทความจึงเป็นส่วนหนึ่งและเป็นส่วนสำคัญที่อาจารย์ทุกท่านจะต้องพัฒนาตนเองซึ่งก็จะเป็นประโยชน์ต่อหลักสูตรและตนเองต่อไป

จากการอบรมเชิงปฏิบัติการ หัวข้อ การผลิตและพัฒนาผลงานวิจัยให้ได้รับการตีพิมพ์ วันที่ 14 กันยายน 2563 จัดโดยมหาวิทยาลัยเนชั่น โดยมีรศ. ดร.ประทุม สร้อยวงค์ Ph.D., Dip. APMSN คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ มาเป็นวิทยากร ซึ่งก็ได้ช่วยให้ผู้เข้าร่วมอบรมเกิดความรู้และความเข้าใจในการเตรียมบทความเพื่อการตีพิมพ์เป็นอย่างยิ่งซึ่งมีสาระสำคัญที่พอจะสรุปได้ดังนี้

การเตรียมบทความเพื่อตีพิมพ์

ประการแรก ต้องตอบคำถามก่อนว่า ทำไมต้องเผยแพร่บทความด้วย?

1. แบ่งปันความคิดและความเชี่ยวชาญ โดยปกติแล้วมีวัตถุประสงค์เพื่อการปรับปรุงหรือเปลี่ยนแปลงบางสิ่งบางอย่างเพื่อประโยชน์สาธารณะ
2. ก้าวหน้าทางวิทยาศาสตร์หรือทฤษฎี
3. ผลการวิจัยจะเป็นการแจ้งหรือมีผลต่อนโยบายสาธารณะของรัฐได้
4. การนำไปใช้เพื่อการดำรงตำแหน่งทางวิชาการ
5. ก้าวหน้าในอาชีพการงาน
6. พัฒนาของตัวเองด้านความรู้และทักษะ

ประการที่สอง เราควรมีวิธีการเขียนบทความอย่างไร?

1. การจัดสรรเวลาในการเขียน เราต้องปกป้องเวลาเขียนของคุณอย่างไร้ความปรานี
2. ความลับของความสำเร็จในการเขียนบทความ คือ ความสม่ำเสมอไม่ใช่จำนวนวันหรือจำนวนชั่วโมง
3. มีความต่อเนื่องและตั้งเป้าหมายที่เป็นรูปธรรมสำหรับการเขียนในแต่ละวัน

ประการที่สาม การเลือกวารสารอย่างไรให้เหมาะสมกับบทความ ซึ่งต้องพิจารณาอะไรบ้าง?

1. ใครเป็นผู้อ่าน หมายถึง เราเขียนบทความที่ต้องการให้ใครได้อ่าน วารสารแต่ละวารสารก็จะผู้ที่สนใจอ่านแตกต่างกันไป
2. บทความที่เราเขียนตรงกับ Aim & scope ของวารสารที่จะตีพิมพ์หรือไม่
3. วารสารนั้นตีพิมพ์ตรงกับประเภทของบทความที่เราเขียนหรือไม่
4. ดูคำแนะนำหรือเกี่ยวกับการตีพิมพ์ของวารสารที่เลือก หรือ author guideline
5. พิจารณาค่า Impact factor (IF) ด้วยว่ามีค่าเท่าไหร่
6. วารสารมี peer-reviewed ด้วยหรือไม่และพิจารณาลักษณะของ reviewer ด้วย
7. ใครหรือหน่วยงานใดเป็น editorial board
8. วารสารนั้นอยู่ในฐานข้อมูลอะไร

การพิจารณาค่า Impact factor และฐานข้อมูลของวารสารเพื่อตีพิมพ์

1. ดัชนีชี้วัดชนิดต่าง ๆ ของวารสาร (Journal Metrics)

• ค่า Impact factor หมายถึง จำนวนครั้งโดยเฉลี่ยที่บทความของวารสารนั้นได้รับการอ้างอิงในปีปัจจุบัน หลังจากที่ตีพิมพ์ไปแล้ว 2 ปี
• ค่า 5-year Impact factor หมายถึง จำนวนครั้งโดยเฉลี่ยที่บทความของวารสารนั้นได้รับการอ้างอิงในปีปัจจุบัน หลังจากที่ตีพิมพ์ไปแล้ว 5 ปี
• ค่า Immediacy Index หมายถึง จำนวนครั้งโดยเฉลี่ยที่บทความของวารสารนั้นได้รับการอ้างอิงภายในปีเดียวกัน กับปีพิมพ์ (วัดความเร็วของการถูกอ้างอิง)

2. ค่า Impact factor คือ

เป็นค่าที่ใช้วัดและจัดอันดับวารสารทั้งหมดที่อยู่ในฐานข้อมูลสากล Web of Science (WOS) ซึ่งประกอบด้วยฐานข้อมูลย่อย 3 ฐานข้อมูล ได้แก่

– ฐานข้อมูล Science Citation Index (SCI) Expanded

– ฐานข้อมูล Social Science Citation Index (SSCI) และ

– ฐานข้อมูล Arts & Humanities Citation Index (A&HCI)

3. ค่าควอไทล์ (Q) คือ

เป็นดัชนีอีกชนิดหนึ่งซึ่งกำลังได้รับความนิยมในปัจจุบัน เป็นการนำวารสารที่อยู่ในกลุ่มสาขาวิชานี้มาเรียงลำดับตามค่า Impact factor จากน้อยไปหามาก และสามารถแบ่งวารสารออกเป็น 4 กลุ่มเท่า ๆ กัน คือ กลุ่ม Q1, Q2, Q3, และ Q4

Q4 = เป็นกลุ่มของวารสารที่อยู่ต่ำกว่าเปอร์เซ็นไทล์  ที่ 25

Q3 = เป็นกลุ่มของวารสารที่อยู่ระหว่างเปอร์เซ็นไทล์ที่ 25 และค่ามัธยฐาน (median)

Q2 = เป็นกลุ่มของวารสารที่อยู่ระหว่างค่ามัธยฐาน (median) และเปอร์เซ็นไทล์ที่ 75

Q1 = เป็นควอไทล์สูงสุด เป็นกลุ่มของวารสารที่อยู่เหนือเปอร์เซ็นไทล์ที่ 75

4. ค่า SJR และค่าควอไทล์ (Q) คือ

SJR ย่อมาจาก SCImago journal rank ให้บริการฟรีบนเว็บไซต์ SCImago Journal & Country Rank (http://www.scimagojr.com) เป็นดัชนีที่ครอบคลุมบทความวารสารสาขาวิชา ต่าง ๆ จำนวนกว่า 18,000 ชื่อจากฐานข้อมูล Scopus ของบริษัท Elsevier ซึ่งจะมีการใช้วิธีในการคำนวณหาค่า SJR ที่แตกต่างจากการคำนวณหาค่า Impact factor กล่าวคือ การคำนวนณจะอาศัยหลักการอัลกอริทึมของ Google PageRank โดยมีลักษณะสำคัญดังนี้

1) สาขาวิชาและชื่อเสียงของวารสารมีผลโดยตรงต่อจำนวนการอ้างอิง

2) มีการ Normalize หรือปรับค่าการอ้างอิงวารสารตามสาขา

3) วารสารที่ได้รับการอ้างอิงจากวารสารที่มีค่า SJR สูงอยู่แล้วจะมีผลทำให้วารสารนั้นมีค่า SJR สูงตามไปด้วย

ปัจจุบัน SJR ได้เริ่มมีความสำคัญในประเทศไทย เมื่อ สมศ. หรือสำนักงานรับรองมาตรฐานและประเมินคุณภาพการศึกษา (องค์การมหาชน) กำหนดเกณฑ์การประเมินคุณภาพงานวิจัยที่ตีพิมพ          ในวารสารวิชาการระดับนานาชาติของมหาวิทยาลัยต่าง ๆ โดย

ให้น้ำหนักคุณภาพของวารสารตามค่าควอไทล์ Q1, Q2, Q3, Q4 จากฐานข้อมูลการจัดอันดับวารสารของ SJR

การเลือกวารสารสำหรับตีพิมพ์

ควรพิจารณาวารสารที่เหมาะสมกับบทความของเรานั้น ควรพิจารณาค่า Impact factor เป็นส่วนประกอบสำคัญเพราะจะเป็นดัชนีชี้วัดคุณภาพของวารสาร ซึ่งวัดจำนวนครั้งโดยเฉลี่ยที่บทความในวารสารนั้นจะได้รับการอ้างอิงในแต่ละปีและยังมีผลต่อคะแนนในการใช้ประกอบการประกันคุณภาพ (QA) ของหลักสูตรอีกด้วย

เคล็ดลับ 5 อย่างของการเขียนเพื่อเผยแพร่ในเชิงปฏิบัติ

1. การเลือกชื่อเรื่องที่ดี

– ดึงดูดความสนใจของผู้อ่าน ?

– ทำให้ชัดเจนว่าบทความนี้เกี่ยวกับอะไร ?

– สั้นที่สุดโดยไม่สูญเสียข้อความ ?

– แนวคิดหลักการวางไว้ที่จุดเริ่มต้น

2. คำสำคัญ ส่วนสำคัญของการค้นหาบทความ

– คำหลักติดแท็กบทความของคุณในวรรณกรรมค้นหาผ่านเครื่องมือค้นหาและดัชนี

– ผู้เขียนเลือกคำสำคัญที่ส่ง (ปกติ 5-8 คำ / วลี)

– ตรวจสอบ National Library of Medicine -Medical หัวเรื่อง (MeSHterms) สำหรับมาตรฐานตัวอธิบาย (https://meshb.nlm.nih.gov)

– เลือกคำหลักที่เหมาะสม แต่ไม่ซ้ำซ้อนกับชื่อเรื่อง

3. บทคัดย่อ (ส่วนที่สำคัญมาก)

– เป็นการให้ข้อมูลที่เพียงพอสำหรับการทำความเข้าใจในสิ่งที่ทำและวิธีการดำเนินงานของบทความ

– ต้องมีข้อมูลสำคัญครบทุกประเด็น (เช่น ตัวอย่าง วัตถุประสงค์ ขนาดหรือตัวแปร ระเบียบวิธีวิจัย ผลการวิจัย)

– บทคัดย่อโดยทั่วไปควรใช้คำประมาณ 250-350 คำ

– ต้องมีเนื้อหาครบเป็นไปตามหลักเกณฑ์ของวารสารที่ต้องการตีพิมพ์

– ควรระวังข้อมูลที่เกินความจำเป็น

– ควรมีข้อสรุปที่ได้จากการวิจัย

– ควรระวังข้อผิดพลาดด้านไวยากรณ์ การสะกดคำ หรือเครื่องหมายวรรคตอน

4. เขียนซับซ้อนข้อมูลในเงื่อนไขที่ต้องเข้าใจง่าย ๆ

– บทความที่ดีที่สุด คือ บทความที่มีความซับซ้อนข้อมูลในรูปแบบที่เรียบง่ายและเข้าใจได้ง่าย ๆ

– ผู้อ่านกับประเภทของข้อมูลในบทความนั้น ควรที่จะคล้ายคลึงกันและตรงตามความสนใจของกลุ่มเป้าหมาย

– การเขียนบทความนั้นเป็นทักษะที่สามารถพัฒนาได้และต้องใช้การปฏิบัติ

5. ตั้งเป้าให้สูงคาดว่าจะมีการแก้ไข

– การแก้ไขตามเพื่อนที่มีคุณภาพสูงตรวจสอบผลผลิตผลิตภัณฑ์ที่แข็งแกร่งที่สุด

– วารสารที่มีคุณภาพสูงสุดมักจะให้การทบทวนโดยเพื่อนที่มีประโยชน์ที่สุดโดยไม่คำนึงถึงของการตัดสินใจของกองบรรณาธิการ

เอกสารอ้างอิง

รศ. ดร.ประทุม สร้อยวงค์ Ph.D., Dip. APMSN คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ การอบรมเชิงปฏิบัติการ หัวข้อ การผลิตและพัฒนาผลงานวิจัยให้ได้รับการตีพิมพ์ วันที่ 14 กันยายน 2563 จัดโดยมหาวิทยาลัยเนชั่น

ประกาศกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง เกณฑ์มาตรฐานหลักสูตรระดับปริญญาตรี พ.ศ. ๒๕๕๘ ค้นหาเมื่อ 21 มิถุนายน 2564 จาก http://www.mua.go.th/users/bhes/front_home/criterion58/criterion%20_m58.PDF

ประกาศ ก.พ.อ. เรื่อง หลักเกณฑ์และวิธีการพิจารณาแต่งตั้งบุคคลให้ดำรงตำแหน่ง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ รองศาสตราจารย์ และศาสตราจารย์ พ.ศ. ๒๕๖๐ ค้นหาเมื่อ 21 มิถุนายน 2564 จาก http://www.ratchakitcha.soc.go.th/DATA/PDF/2560/E/265/43.PDF

อ่านเอกสารเพิ่มเติม:

BasicStatistics_1 BasicStatistics_2 ExperimentalResearch HowToWriteAnArticle NonExperimentalResearch

สิทธิโชค โควาบุญพิทักษ์

เปรียบเทียบการใช้งานโปรแกรมตัดต่อแบบมืออาชีพ ปี 2021 ระหว่าง

DaVinci Resolve VS Adobe Premiere Pro

โปรแกรมตัดต่อวีดีโอที่ใช้ในบ้านเรา ที่เป็นที่นิยมอย่างสูงในระดับมืออาชีพ มีอยู่ 3-4โปรแกรม ที่เราจะคุ้นหูคุ้นตา เช่น Final Cut Pro X จากการสร้างสรรค์เวิร์คโฟลว์  สำหรับวีดีโอดิจิตอล จากทางฝั่ง Apple และอีกสองค่ายดังที่เราจะมาพูดถึงในวันนี้คือ DaVinci Resolve จากทางฝั่งของ Blackmagic Design  (บริษัทผู้ผลิต ภาพยนตร์ดิจิทัลของออสเตรเลีย ตั้งอยู่ในพอร์ตเมลเบิร์น รัฐวิกตอเรีย ประเทศออสเตรเลีย ออกแบบและผลิตฮาร์ดแวร์สำหรับการออกอากาศ และภาพยนตร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกล้องถ่ายภาพยนตร์ดิจิทัลระดับไฮเอนด์ ยี่ห้อ Blackmagic ) และ Premiere Pro (Adobe Systems บริษัทซอฟต์แวร์ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ที่เมืองแซนโฮเซในรัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา )

Davinci Resolve มีชื่อเสียงในฐานะเครื่องมือตัดต่อวิดีโอที่ซับซ้อนในระดับมืออาชีพ  Davinci Resolve 16 ที่อัพเดทล่าสุดมีคุณสมบัติอยู่ในขั้นสูง  มีแพลตฟอร์มการเกรดสี เป็นที่ได้รับการยอมรับ  ซึ่งตอนนี้สามารถทำให้เปรียบเทียบกับ Premiere Pro ซึ่งเป็นบรรทัดฐานในงานตัดต่อวีดีโอได้

Adobe Premiere Pro เราจะจดจำได้จากการเป็นซอฟต์แวร์ที่เป็นเครื่องมือแก้ไข ตัดต่อวีดีโอบนไทม์ไลน์ และยังมีคุณสมบัติที่ยอดเยี่ยมอีกมากมาย ทีนี้เราจะมาลองเปรียบเทียบทั้งสองโปรแกรมนี้กัน

การเปรียบเทียบพื้นฐานในส่วนที่ 1: Davinci Resolve VS Premiere Pro –

การเปรียบเทียบคุณสมบัติหลักที่เกี่ยวข้องกับ Davinci Resolve และ Premiere Pro

• ทั้ง Davinci Resolve และ Premiere Pro ออกแบบมาเพื่อนักตัดต่อในระดับมืออาชีพ
• Davinci Resolve มีรุ่นฟรีให้ทดลองใช้ (จะตัดคุณสมบัติบางตัวออกไป แต่โดยส่วนตัวคิดว่าไม่มีปัญหามากมาย) และ Premiere Pro ไม่มีฟรี ต้องจ่ายเงินอย่างเดียว แต่…
• Premiere Pro สามารถสมัครเป็นรายเดือน (จาก $ 20 – $ 50 ต่อเดือน) หากเป็นนักเรียน นิสิต นักศึกษา ก็จะมีราคาพิเศษให้ต่างหาก
• Davinci Resolve มาพร้อมกับการชำระเงินล่วงหน้าครั้งเดียว (จาก $ 299) หรือได้ซอฟต์แวร์จากการซื้ออุปกรณ์กล้อง เช่นซื้อกล้องBlackmagic ก็จะแถมโปรแกรมในฉบับเต็มมาให้
• การ Render งาน Davinci Resolve จะมีความเร็วการ Render งานที่ดีกว่า Premiere Pro
• Davinci Resolve เข้ากันได้กับ Windows, Mac และ Linux
• Premiere Pro สามารถใช้งานได้กับ Windows และ Mac

ข้อดีของ Davinci

• ข้อแรกเลยคือ Davinci Resolve มาพร้อมกับรุ่นฟรี สามารถหาโหลดได้เลย โดยไม่มีค่าใช้จ่าย
• สามารถMix เสียงและวิดีโอรวมกันได้อย่างสมบูรณ์แบบ
• หน้าตาของโปรแกรมดูค่อนข้างง่าย เมื่อเทียบกับโปรแกรมตัดต่อมืออาชีพอื่น ๆ(แต่ลงมือทำจะรู้ถึงความซับซ้อนของโปรแกรมได้อย่างดี)
• มีคุณสมบัติการเกรดสีที่ยอดเยี่ยม ควบคู่ไปกับแพลตฟอร์มการแก้ไข ที่ดีมาก
• สามารถทำงานร่วมกับโปรแกรมตัดต่อวิดีโอมืออาชีพอย่างโปรแกรม Final Cut Pro และ Avid Media Composer ได้อย่างลงตัว ทั้งยังข้ามค่ายส่งงานไปใช้ในPremier Pro ได้ด้วย
• ในโปรแกรมเดียวสามารถทำทุกอย่างได้ครบหมด ทั้งภาพ เสียง ตัวหนังสือและ Effect ต่างๆ(ขณะที่ Premiere Proต้องอาศัยจากโปรแกรมอื่นเช่น After Effects)
• สามารถตัดต่อ ทำสี ทำเพลง ทำCG. ได้พร้อมๆกันจากหลายๆเครื่อง(โปรแกรมเต็ทเท่านั้น)

ข้อเสียของ Davinci

• Davinci Resolves ต้องการใช้คอมพิวเตอร์ที่มีความแรงและประสิทธิภาพระดับสูงในการทำงาน
• เครื่องมือนี้ไม่ได้มาพร้อมกับลิงก์ไปยังแพลตฟอร์ม After Effects (ซึ่งDavinci เองก็มีหน้าต่างการทำ Effect รองรับอยู่แล้ว)

ข้อดีของ Premiere Pro

• สามารถทำงานร่วมกับแอพพลิเคชั่นอื่นๆที่หลากหลายเช่น Adobe Photoshop, Soundbooth เป็นต้น
• สามารถทำงานร่วมกับ Adobe CC (Creative Cloud)
• เช่นเดียวกันกับ Davinci Resolve เครื่องมือนี้สามารถเข้ากันได้กับ Avid Media Composer และ Final Cut Pro
• มีการรวมเข้ากับเครื่องมือเสียงและวิดีโอของ Adobe อย่างสะดวก

จุดด้อย

• Adobe Premiere Pro มาพร้อมกับราคาค่าตัวค่อนข้างสูง
• การปรับแต่ง หรือเกรดสี ยังไม่มีความละเอียดในเครื่องมือการเกรดสีเท่า Davinci Resolve

ส่วนที่ 2 การเปรียบเทียบความสมบูรณ์ของโปรแกรม Davinci Resolve VS Premiere Pro 

การเปรียบเทียบคุณสมบัติหลักในที่นี้เราจะเปรียบเทียบคุณสมบัติหลักที่เกี่ยวข้องกับเครื่องมือแก้ไขวิดีโอทั้งสองนี้

multicamera

ทั้งสองโปรแกรมนี้เข้ากันได้กับโหมดมัลติโหมด   Premier Pro คลิปจะถูกนำไปที่ไทม์ไลน์และไปยังโหมดมัลติโหมด, Davinci Resolve กระบวนการค่อนข้างยาว โดยเราต้องเลือกคลิปวิดีโอจากหน้าMediaก่อน จากนั้นย้ายไปยังกระบวนการสร้างคลิปมัลติคาเมร่า  สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือ Premiere Pro สามารถใช้กับกล้องได้ไม่จำกัดจำนวน Davinci Resolve จำนวนจะถูกจำกัด ไว้ที่ 16 กล้องเท่านั้น

การร่วมกันกับโปรแกรมอื่นๆ

Premiere Pro มีเครื่องมือที่สามารถใช้ด้วยกันได้กับโปรแกรมอื่นๆในค่ายของ Adobe ได้เป็นอย่างดี  ในส่วนของDavinci Resolve นั้นมีความสามารถในการจัดการกับเครื่องมือตัดต่อ แก้ไขต่างๆ ที่รวดเร็ว(สามารถจบได้ในโปรแกรมเดียว)   ขณะที่ Premiere Pro สามารถเชื่อมต่อกับเครื่องมืออย่าง Audition และ Photoshop, After Effects, SpeedGrade ได้

Text

Adobe Premiere สามารถเข้าถึงตัวหนังสืออันหลากหลาย สามารถเคลื่อนไหวได้ นอกจากนั้นยังมีเทมเพลตที่ให้เราสร้างสรรค์งานได้หลากหลาย  การผสานรวมกับ Adobe After Effects ทำให้สามารถสร้างวีดีโอที่เยี่ยม  ตัวอย่างเช่น การเปลี่ยนสีของตัวหนังสือ โดยใช้ Adobe Premiere นั้นทำได้ง่ายมาก ขณะที่ Davinci Resolve ทำตัวหนังสือได้ในระดับพื้นฐานเท่านั้น  แต่หากเราต้องการสร้างตัวหนังสือที่สร้างสรรค์ยิ่งขึ้น ต้องทำการแก้ไขโดยใช้หน้าต่าง Fusion

Out put

สำหรับ Adobe Premiere Pro มีความสามารถในการประมวลผลโปรแกรม Media Encoder ของ Adobe Adobe ผสานรวมกับรูปแบบไฟล์ยอดนิยมทั้งหมดได้อย่างลงตัว สามาถส่งออกไฟล์งานได้หลากหลาย Format

สำหรับ Davinci Resolve มีข้อดีตรงที่สามารถส่งไฟล์งานไปทำยังโปรแกรม

อื่นๆได้อย่างง่ายดาย และสามารถส่งออกไฟล์งานได้หลากหลาย Format เช่นกัน

คุณสมบัติหลักของ Adobe Premiere Pro

• มาพร้อมกับการรวมเข้ากับเครื่องมือซอฟต์แวร์อื่น ๆ ของ Adobe อย่างสมบูรณ์แบบ
• Adobe Premiere Pro สามารถจัดการรูปแบบไฟล์ RAW ได้เช่นกัน
• อินเทอร์เฟซที่สะดวกสบาย ช่วยให้เราสามารถเรียกดูไฟล์ต่าง ๆ (โครงการปัจจุบันที่คุณทำ)
• เข้าถึงเอฟเฟกต์จำนวนมากตามที่ต้องการ

คุณสมบัติหลักของ Davinci Resolve

• มีฟีเจอร์การเกรดสีที่ยอดเยี่ยม
• Tracking สามารถตรวจจับการเปลี่ยนแปลงของฉากภายในได้อย่างสะดวก
• Davinci Resolve studio ช่วยให้การทำงานง่ายขึ้นพร้อมกับการ์ดกราฟิกคู่ในเวลาเดียวกัน
• มีเวอร์ชั่นฟรีให้ทดลอง

ความจริงก็คือไม่มีซอฟต์แวร์ตัดต่อวิดีโอที่สมบูรณ์แบบที่สุด ซอฟต์แวร์ทุกตัวที่เรามี มีข้อเสียอย่างแน่นอน ดังนั้นสิ่งที่เป็นประโยชน์มากที่สุดคือการซื้อหาเครื่องมือที่มีข้อเสียน้อยที่สุด ทั้ง Adobe Premiere Pro และ Davinci Resolve เป็นเครื่องมือตัดต่อวิดีโอที่ยอดเยี่ยมซึ่งมีคุณสมบัติที่ยอดเยี่ยม อย่างไรก็ตามสุดท้ายงานตัดต่อจะออกมาดีไม่ดี ไม่ได้อยู่ที่ตัวโปรแกรมเพียงอย่างเดียว อยู่ที่คนตัดต่อ คนใช้เครื่องมือด้วย การเลือกใช้โปรแกรมใดๆ อาจย่อมขึ้นอยู่กับความชอบความถนัดในแต่ละคนด้วยเช่นกัน